Pesten op de werkvloer is een groot probleem. Wat voelde ik me na\u00efef toen ik hoorde h\u00f3e groot. Kinderen pesten elkaar, maar volwassenen toch niet? En dan zo erg dat iemand tot wanhoop wordt gedreven. Leidinggevenden en collega\u2019s die hun hoofd ervoor wegdraaien. En als er dan iets onomkeerbaars gebeurt, roept iedereen och en wee.<\/p>\n
<\/p>\n
Kinderen pesten elkaar uit onmacht. Ze kunnen nog niet overzien wat de impact van pesten op het leven van iemand kan hebben en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn. Ze weten nog niet beter. Maar volwassenen? Ik had echt niet in de gaten dat pesten op het werk zoveel en in zo\u2019n ernstige mate voorkomt. En dat het dus getolereerd wordt door collega\u2019s en leidinggevenden. Hoe kun je zoiets in hemelsnaam onder je ogen laten gebeuren? En hoe gaat de pester aan het eind van de dag naar huis? Met een triomfantelijk gevoel? Zo van: joepie, ik heb het leven van mijn collega weer lekker zuur gemaakt vandaag? Da\u2019s toch akelig! Bij zo iemand is echt iets misgegaan met de gewetensontwikkeling.<\/p>\n
Ik ben zelf heel direct en assertief, maar niet met de intentie mensen de grond in te boren. Ik vind het niet fair om achter iemands rug om van alles op te merken, en het niet tegen die persoon zelf te zeggen. Mijn assertiviteit zet ik ook in om het op te nemen voor anderen. Zo was er eens een medewerker met overgewicht, die een bijnaam toebedeeld had gekregen waar hij heel ongelukkig van werd. In de pauze heb ik alle collega\u2019s daarop aangesproken. Het wordt dan afgedaan als een grapje, maar mensen voelen het niet als een grapje omdat het een kwetsbaar punt is. Grappen maken ten koste van een ander is niet grappig. Iemand die dat nodig heeft moet eens goed bij zichzelf te rade gaan.<\/p>\n
Mensen die structureel gepest worden zijn niet meer in staat voor zichzelf op te komen. Anderen staan erbij en kijken ernaar. Als iemand dan langdurig ziek wordt, of erger, zelfmoord pleegt, zijn ze eigenlijk medeplichtig\u2026<\/p>\n