Als algemeen directeur van IBN bevind ik me in een bevoorrechte positie; bijna dagelijks mag ik ervaren hoe zeer het door medewerkers wordt gewaardeerd dat ze mee mogen doen. En hoe ze persoonlijk groeien doordat ze van betekenis kunnen zijn. Helaas is meedoen nog lang niet voor iedereen weggelegd.
Als je binnen een sociale onderneming werkt, wordt er veel van je gevraagd. Wie wil er nou een baan waar de lat elke maand hoger ligt en constant kosten bespaard moeten worden? Waar je concurrentiepositie onder druk staat en continu verbeteren noodzakelijk is? En waar flexibiliteit van alle dag is en verloop alleen ontstaat als je daar zelf actie op onderneemt? Wat maakt zo’n baan dan toch zo aantrekkelijk?
In het voorjaar heb ik ook geschreven over pesten op de werkvloer. Het blijft me echter zo bezighouden dat ik het er weer over wil hebben. Ik krijg ook nog steeds reacties van mensen die gepest worden en daar echt onder lijden.
Invulling geven aan Social Return: vooral kleinere organisaties worstelen er nogal eens mee. Hoe kunnen ze in godsnaam vijf procent van de omvang van de opdracht aanwenden om mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt in te zetten? Mijn advies: kijk over de grenzen van je eigen referentiekader en zorg ervoor dat je er als bedrijf voordeel bij hebt.
In mijn blogartikel ‘Pak de tijdgeest, samen welteverstaan!’ heb ik toegelicht wat de plannen zijn van zeven grote organisaties in Veghel, die een bijzondere samenwerking zijn aangegaan. Na het nemen van een aantal hobbels hebben we de knoop doorgehakt: de eerste service vanuit het Dienstencentrum Veghel gaat begin 2017 live. Ik heb er hartstikke veel zin in!
