Het is bijna zover, vanaf 1 januari treedt de Participatiewet in werking. Met de twaalf gemeenten waarmee we samenwerken hebben we ruim een jaar geleden de koppen bij elkaar gestoken. Om het doel van de Participatiewet en het bijbehorende quotum te behalen, zal er in de praktijk heel wat moeten veranderen. Met de pilot ‘500-banenplan’ slaan we de handen ineen met de gemeenten richting bedrijfsleven.
Lees meer
Iedereen pikt graag een graantje mee van de snelheid van de maatschappij, zoals de voordelen van social media. Op het werk daarentegen, willen we het liefst dat alles hetzelfde blijft. Ik vraag me af hoe dat komt. Mensen zijn wars van verandering, dat weten we inmiddels. Maar als je ziet wat er om je heen allemaal gebeurt, dan kun je op het werk toch niet je kop in het zand blijven steken?
Elkaar snel opvolgende technologische ontwikkelingen, de aankomende energiecrisis, ingrijpende ontwikkelingen in de zorg: de wereld verandert snel. Stilstand is nu meer dan ooit achteruitgang. Als jij niet beweegt, halen anderen je in voor je er erg in hebt.
Voor iedereen die op 31 december 2014 een dienstverband heeft via de Wsw, blijft deze wet bestaan. De instroom zal echter stoppen, waardoor de Wsw in een soort sterfhuisconstructie terechtkomt: als de laatste medewerker met pensioen gaat, zo rond 2060, zal de wet ophouden te bestaan. De nieuwe Participatiewet vervangt de Wsw, met als verschil dat hier alle mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt onder vallen; het is een combinatie van de Wsw, Wajong en Wwb.
‘Het nieuwe werken’ betekent dat medewerkers niet meer alleen op kantoor werken tussen negen en vijf, maar flexibeler, ook buiten de reguliere werktijden om. Je ziet dan dat organisaties flexibele werkplekken inrichten en medewerkers vaker thuis werken. Het doel is een optimale tijdsbesteding, en daarmee een optimaal resultaat.
De laatste tijd krijg ik steeds vaker de vraag van bedrijven om eens mee te denken over bepaalde uitdagingen waar ze voor staan. Ondernemers zijn het liefst bezig met hun vak, hun core business, want daar ligt hun kracht. Bepaalde andere zaken blijven daardoor liggen, maar moeten toch een keer aangepakt worden. Door creatief te denken kom je tot verrassende oplossingen.
Een netwerk opbouwen en onderhouden is belangrijk voor goed zaken doen en om te kunnen groeien. In dat netwerk ambassadeurs vinden, gaat nog een stapje verder. Maar dat stapje verder is cruciaal, vooral voor een organisatie als IBN. We strijden al jaren tegen vooroordelen over onze medewerkers. Je ambassadeurs weten hoe het werkelijk zit en verspreiden de juiste boodschap.
Al 20 jaar laten we zien dat we een echt bedrijf zijn. Vooral de laatste jaren merken we dat we steeds meer ondernemer onder de ondernemers worden. Dat gaat op zich dus best goed. Maar als het puntje bij paaltje komt, hebben we toch te maken met het imago dat medewerkers met een afstand tot de arbeidsmarkt kwalitatief minder werk zouden leveren. Terwijl wij dagelijks het tegendeel bewijzen!
Op 1 januari 2015 treedt de nieuwe Participatiewet in werking. Het doel van deze nieuwe wet is meer mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan het werk helpen. In het sociaal akkoord is afgesproken om voor 2026 125.000 extra arbeidsplaatsen te creëren. Ik merk in de praktijk dat veel ondernemers opzien tegen de nieuwe wet- en regelgeving.
In mijn blogartikel van 4 juni jl. over het Expertisecentrum Social Return, heb ik al gesproken over het feit dat steeds meer organisaties op zoek zijn naar een invulling van Social Return. Dat komt onder andere doordat ondernemers steeds meer verplicht worden mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt in te zetten. Deze eis wordt veelal via aanbestedingen opgelegd.
Heb jij op kantoor nog een postvakje? En loopt er dagelijks nog iemand met een karretje rond om de post te bezorgen en op te halen? Hoewel dit bij veel bedrijven nog voorkomt, is het eigenlijk niet meer van deze tijd. Inkomende post en facturen worden steeds vaker gedigitaliseerd, waardoor analoge poststromen snel afnemen. Daar ligt voor mij de toekomst. Het is een efficiënte manier van werken, die veel kosten kan besparen.
Er wordt al een aantal jaren over gesproken: de Participatiewet. Sinds 1 juli is de wet definitief geworden en per 1 januari 2015 wordt de wet van kracht. Voor mensen met fysieke, psychische of sociale beperkingen is het vaak moeilijk zelf een plekje te veroveren op de arbeidsmarkt. Nu bestaan er nog drie regelingen die beogen deze mensen aan het werk te helpen de Wet sociale werkvoorziening (Wsw), Wet werk en bijstand (WWB) en de Wajong (voor jonggehandicapten). Met de nieuwe Participatiewet worden deze samengevoegd
Integraal werken wil zeggen dat al het onderhoud in een wijk, van gevel tot gevel, door een partij wordt verricht. Er komt dus niet een aannemer speciaal voor het gras, een voor de verharding, weer een ander voor het plantsoen en een vierde voor de kolken of bomen. Bij integraal werken worden alle onderhoudswerkzaamheden door slechts een aannemer uitgevoerd, waardoor de klant ook maar een contactpersoon heeft.
IBN bestaat twintig jaar! Als je terugkijkt naar de beginjaren, dan is er veel veranderd; de tijd van de sociale werkplaats ligt ver achter ons. De IBN-medewerkers maken ondertussen deel uit van het reguliere arbeidsproces en verrichten minimaal 15% loonvormende arbeid. Door de jaren heen is IBN uitgegroeid van een SW-bedrijf tot een echte Social Enterprise.
Binnen IBN gaan we uit van drie kernwaarden: klantgerichtheid, het beste uit mensen halen en resultaatgerichtheid. Als je mij vraagt welke van deze drie het belangrijkst is, zeg ik, niet een. Ze zijn alle drie even belangrijk. Zoals vaak het geval, gaat het om de juiste balans. Die balans bewaren zie ik dan ook als een van mijn grootste uitdagingen.
Digitaliseren bespaart ruimte en zorgt ervoor dat informatie veiliger is opgeborgen. Bovendien zijn de documenten eenvoudiger, sneller en geautoriseerd toegankelijk. Logisch dus dat veel organisaties archieven en dossiers willen laten digitaliseren. Maar hoe moet je dat nou aanpakken?
Thuiszorg & Zorgcentra Pantein heeft ons gevraagd een plan te maken voor een PG-tuin. PG staat voor psychogeriatrisch en de tuin is dan ook bedoeld voor dementerende ouderen. Het gaat om een groep van tien tot twaalf mensen die bij het zorgcentrum in Boxmeer nog geen buitenruimte tot hun beschikking hebben. Dementerenden trekken zich vaak terug in het verre verleden omdat ze zich uit die tijd nog het meeste kunnen herinneren. Daarom is de inrichting van de nieuwe tuin gebaseerd op bomen, planten en materialen uit vervlogen tijden.
Het begint bij steeds meer organisaties te leven: het idee dat ze ook graag wat willen doen voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Dat juich ik natuurlijk alleen maar toe. Toch vraag ik mijn relaties altijd er eerst heel goed over na te denken; hoe ze het willen gaan aanpakken om het echt in te bedden in de organisatie.
Soms moet je een stap terug doen om er twee vooruit te kunnen zetten. Zaken heroverwegen en opnieuw helder krijgen waar je precies naartoe wil. Als IBN hebben we een maatschappelijke missie: zoveel mogelijk mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt integreren in de samenleving door middel van werk. Die missie vullen wij in op een ondernemende manier. Een paar jaar geleden kwamen we in contact met Social Enterprise NL.
Ja, er hangen veel vooroordelen aan het in dienst nemen van een 55+ medewerker. Maar laten we nou eens naar de voordelen kijken van het werken met een 55+-er. Deze medewerkers hebben jarenlange werkervaring en hebben daarmee niet alleen een gedegen opleiding binnen hun vakgebied, maar kunnen hun ervaring ook delen met jongere medewerkers. Daarnaast hebben ze veel levenservaring en zijn zeer loyaal aan een werkgever. Ze hebben een stabiele werkhouding en zijn, in tegenstelling tot het vooroordeel, minder vaak ziek. Daarnaast zijn natuurlijk ook de financiële voordelen mooi meegenomen.
Of het nou vanuit een intrinsieke motivatie is of om te kunnen voldoen aan het programma van eisen voor een aanbesteding, Social Return krijgt steeds meer aandacht binnen de verschillende organisaties. Vaak wordt daarbij alleen gedacht aan het detacheren van mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Dat ook het laten digitaliseren van archieven en poststromen daartoe kan behoren, is bij velen onbekend.
