Door gastblogger Saskia van der Spank, Social return en business development IBN
Het is alweer ruim vijf jaar geleden, in juli 2011, dat de centrale overheid bij inkopen en aanbestedingen social return ging opnemen als contractvoorwaarde. Het doel: zoveel mogelijk mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan het werk helpen, zonder bestaande banen te verdringen. Bedrijven weten echter vaak niet waar ze moeten beginnen als social return vereist is.
Door gastblogger Edwin Keulen, Manager Talent & Werk IBN Arbeidsintegratie
Werkgevers hebben een tekort aan goede vakkrachten doordat veel vakopleidingen niet geheel voldoen aan de wensen van het bedrijfsleven. Daarnaast is er op dit moment een grote groep mensen werkzaam in een beroep dat binnen een paar jaar zal verdwijnen. Bijscholen en omscholen, het is dé oplossing: wij hebben er al jaren ervaring mee. Wat we nu merken is dat niet alleen mensen vanuit de Participatiewet gebruikmaken van de mogelijkheid om werken en leren te combineren.
Met geen enkele politieke partij kan ik me identificeren, terwijl er zoveel zijn. De politiek zou dichter naar de maatschappij komen, dat beloven ze ons elke keer weer, maar het gebeurt niet. Ik heb geen aansluiting met de politiek omdat de politiek geen aansluiting heeft met mij. Ze weten niet wat er speelt. Ik heb de ijdele hoop dat mijn brief aan Mark Rutte wat teweeg zal brengen.
De jeugd van tegenwoordig wordt bij IBN met open armen ontvangen. Ze brengen nieuw elan in de organisatie, zorgen voor een boeiende samenstelling van het medewerkersbestand en dragen bij aan het imago dat past bij de sociale onderneming die wij al jaren zijn. Bovendien leggen zij een basis voor de continuïteit van het bedrijf, want wie de jeugd heeft, heeft de toekomst!
Ook al krijgen wij steeds minder subsidie, gemeenten en overheden die het verstrekken vragen zich natuurlijk wel af of het geld goed besteed wordt. En terecht! Het rendement is echter niet alleen in geld uit te drukken. Want wat is het waard als iemand die het leven niet meer zag zitten, er toch weer zin in heeft? De neveneffecten van mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan het werk helpen blijken opzienbarend.
Oké, ik draai niet meer zo vaak als in the 90’s, maar vind het prachtig om met music de hele dancefloor te vullen. De passie voor het draaien is altijd gebleven en de ontwikkelingen in de muziekindustrie boeien me nog steeds. Een bericht over de dancescene trok daarom mijn aandacht: hoogleraar Frank den Butter, ING-econoom Marten van Garderen en dancedeskundige Denis Doeland geven een verklaring voor het succes.
Blue Monday, de derde maandag van het jaar: vorige week hoorde je er al van alles over in de media. Het blijkt volgens de Britse psycholoog Cliff Arnall de deprimerendste dag van het jaar te zijn. Voor mij is het echter elke maandag Blue Monday: vanaf mijn studietijd kamp ik al met de maandagochtend-blues. Ik heb me er al die jaren voor geschaamd, en doe dat eigenlijk nog steeds een beetje, maar kan er niks aan doen. Sinds kort weet ik dat ik niet de enige ben: 52% van de Nederlanders blijkt er last van te hebben!
Wat is er nou eigenlijk zo mooi aan een heel nieuw jaar dat we voor de boeg hebben? 2017 is voor veel mensen vast en zeker goed begonnen met een knallend nieuwjaarsfeest, een gezellige nieuwjaarsnacht in goed gezelschap of – nog beter misschien – een mooie prijs in een loterij. Toch weet ik zeker dat nog veel meer mensen dit nieuwe jaar niet zo sprankelend zijn ingegaan.
Het nieuwe jaar begint goed. Na een lange periode van verkennen, onderzoeken en ontwikkelen beginnen we een pilot en gaan live met het Dienstencentrum Veghel. Ik vind het fantastisch dat we vanaf nu in de praktijk gaan ondervinden of onze ideeën hout snijden en het dienstencentrum potentie heeft om te groeien.
Dat werk voor onze medewerkers veel meer betekent dan alleen geld verdienen, heb ik op deze plek al vaker ter sprake gebracht. Toch wil ik jullie dit verhaal, dat ik hoorde van onze supervisor in Oss, niet onthouden. Het is verdrietig en mooi tegelijk.
Met de kerst in zicht zijn mijn gedachten bij onze nieuwe collega’s. Ondanks of dankzij de Participatiewet hebben we het afgelopen jaar vele mensen begeleid naar passend werk. Deze nieuwe medewerkers, die vaak jaren zonder werk zaten, kunnen hun familie tijdens het kerstdiner vol trots vertellen dat ze een nieuwe baan hebben. Dat vind ik fantastisch! Zij zijn echter niet de enigen naar wie mijn kerstgedachten uitgaan.
De economie trekt aan, en daar zijn we met z’n allen heel erg blij mee. Ook bij IBN zien we dat er veel nieuwe projecten ‘loskomen’. Toch heeft de economische groei een heel vervelend bijeffect: steeds meer en langere files. Dit heeft zo zijn weerslag op de effectiviteit van je medewerkers. Investeer daarom in een slagvaardige organisatie en zorg ervoor dat je digitaal paraat bent.
Als je binnen een sociale onderneming werkt, wordt er veel van je gevraagd. Wie wil er nou een baan waar de lat elke maand hoger ligt en constant kosten bespaard moeten worden? Waar je concurrentiepositie onder druk staat en continu verbeteren noodzakelijk is? En waar flexibiliteit van alle dag is en verloop alleen ontstaat als je daar zelf actie op onderneemt? Wat maakt zo’n baan dan toch zo aantrekkelijk?
In het voorjaar heb ik ook geschreven over pesten op de werkvloer. Het blijft me echter zo bezighouden dat ik het er weer over wil hebben. Ik krijg ook nog steeds reacties van mensen die gepest worden en daar echt onder lijden.
Invulling geven aan Social Return: vooral kleinere organisaties worstelen er nogal eens mee. Hoe kunnen ze in godsnaam vijf procent van de omvang van de opdracht aanwenden om mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt in te zetten? Mijn advies: kijk over de grenzen van je eigen referentiekader en zorg ervoor dat je er als bedrijf voordeel bij hebt.
In mijn blogartikel ‘Pak de tijdgeest, samen welteverstaan!’ heb ik toegelicht wat de plannen zijn van zeven grote organisaties in Veghel, die een bijzondere samenwerking zijn aangegaan. Na het nemen van een aantal hobbels hebben we de knoop doorgehakt: de eerste service vanuit het Dienstencentrum Veghel gaat begin 2017 live. Ik heb er hartstikke veel zin in!
Die blije gezichten, ik vind het prachtig om te zien. Onze medewerkers zeggen dan wel dat het mooiste moment van de dag het tijdstip is waarop ze naar huis mogen, maar in de praktijk zie ik iets heel anders. Hun werk is hun leven, soms echt letterlijk. Zou jij hen dit leven willen afpakken?
Vadertje Staat heeft het goed met ons voor. We mogen allemaal participeren; in werk, in de maatschappij, in scholing. Zodat we allemaal in een hokje passen en daar ons bijbehorende steentje kunnen bijdragen. Mooi toch?!
Zoals je kunt lezen in het vorige blogartikel, gelooft mijn collega Wim van Wanrooij van IBN Productie erin dat robotisering van productiewerkzaamheden nieuwe werkgelegenheid oplevert. ‘Geef die robot een hug’ is dan ook zijn devies. Het is vast geen toeval dat ook binnen IBN Facilitair wordt nagedacht over robotisering, maar dan in de openbare ruimte; het sluit aan bij de huidige tijdgeest.
Als wij in staat zijn onze producten goedkoper te produceren, zullen onze opdrachtgevers daarvan profiteren en uiteindelijk wij ook. Door de lagere subsidies stijgt de prijs van de factor arbeid. Om de kosten per product te verlagen, grijpen we daarom steeds vaker naar mechanisering en robotisering. Maar hoe moet dat nou met de mensen die hierdoor boventallig worden? Kunnen wij als sociale onderneming onze doelstellingen dan nog wel halen?
