Een zoon die niet goed kon leren werd vroeger door zijn vader aan de hand meegenomen naar de boer, de smid of de timmerman in het dorp, om zo een werkplek voor hem te regelen. Er werd altijd wel een oplossing gevonden binnen de gemeenschap. Dat sociale van weleer- het ‘wij zorgen voor elkaar’- is door de tijd heen een beetje verdwenen. Dat brengt mij op de vraag of ondernemers vandaag de dag nou eigenlijk wel echt zo sociaal zijn.
Bij grote bedrijven is maatschappelijk verantwoord ondernemen steeds meer gemeengoed. De 3 P’s – People, Planet, Profit – zijn de richtlijn geworden. De P van People wordt vaak ingevuld door de inzet van mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Dit wordt uitgebreid verkondigd in allerlei (communicatie)uitingen, waardoor het bijdraagt aan hun groene identiteit en imago.
Het sociale hart van de kleine ondernemer
Anders is dat bij kleinere organisaties, tot zo’n 25 medewerkers, met de eigenaar meestal dicht op de werkvloer. Ze doen ook aan sociaal ondernemen, maar dragen dat niet uit. Sterker nog, ze vinden het heel vanzelfsprekend. Zo sprak ik laatst een ondernemer die een grafisch designer in dienst had genomen, een jonge vrouw die het vak goed beheerst. Ze liep niet goed, dat had hij wel gezien, maar dat was voor het werk geen probleem. Inmiddels heeft ze ingrijpende operaties ondergaan aan de vergroeiing van haar benen, waardoor de handicap verholpen is. In feite had deze vrouw een afstand tot de arbeidsmarkt, maar zo zag de ondernemer dat niet. Toch noemt deze werkgever zichzelf geen sociale ondernemer, terwijl hij het wel is… En dit is nog maar een van de vele voorbeelden die ik wekelijks signaleer.
Krapte op de arbeidsmarkt biedt kansen
Mijn antwoord op de vraag is dus een volmondig ‘ja’: gelukkig zijn veel ondernemers heel sociaal! Toch zijn er nog altijd een heleboel mensen die aan de zijlijn staan. De krapte op de arbeidsmarkt die nu ontstaat, is misschien wel een kans voor deze mensen. En voor bedrijven. Want als je aan jobcarving doet, kunnen specialisten binnen je bedrijf veel productiever zijn en schep je een baan voor iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt. Jobcarving kan dus geld opleveren en je een nóg socialere ondernemer maken.
Mensen scholen in kansrijke beroepen
Is jobcarving niet mogelijk, dan kun je ook nog denken aan het scholen van vakmensen. Zoals we doen in samenwerking met bedrijven in Oss, in de Winfabriek. We bieden mensen die het zonder steun niet redden op de arbeidsmarkt praktijkgerichte opleidingen, voor een carrière als procesoperator in de maakindustrie. De Winfabriek speelt hiermee in op een enorme behoefte.
Als we het met z’n allen willen, kunnen we ontzettend veel mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan werk helpen. Het is misschien wel dé oplossing voor het tekort aan personeel, waarvan de snelheid en omvang door veel werkgevers onderschat is. Wil jij graag klankborden over jouw ideeën hierover, laat het me dan weten: ik denk graag met je mee!
