In maart schreef ik een brief aan Mark Rutte over de modernisering van de arbeidsmarkt. Hij heeft in diezelfde maand nog gereageerd, maar omdat ik een tijdje uit de roulatie was vanwege een oogziekte, heb ik hier niet eerder over kunnen berichten. Meneer Rutte waardeert mijn betrokkenheid zeer, dat vind ik wel leuk. Maar eigenlijk heb ik daar niks aan…
In zijn brief schrijft hij over allerlei zaken, kortetermijnoplossingen, een beleid van pappen en nathouden. Maar daar hou ik niet van en het gaat niet eens over mijn positie. Ik val buiten alle regelingen en betaal overal de volle mep voor. En daarin ben ik niet de enige. De kern van mijn betoog is dat ik vind dat het arbeidsrecht vereenvoudigd moet worden. Zoals reeds bewezen in Duitsland, België en de Scandinavische landen, levert dat voor de staat uiteindelijk veel meer geld op.
Een vereenvoudiging van het arbeidsrecht betekent ook meer kansen voor mensen die hersteld zijn van een ernstige ziekte. Want ook al ben je hersteld en heb je misschien evenveel kans als ieder ander om ziek te worden – je weet tenslotte nooit of iemand die je wil aannemen iets onder de leden heeft – zo wordt dat door werkgevers niet gezien. Ze voelen het als een verhoogd risico. En gezien de wetgeving snap ik dat ook wel; twee jaar doorbetalen is natuurlijk niet op te brengen. Maar het blijft heel vreemd, want we willen met z’n allen dat steeds meer mensen genezen van ernstige ziektes. Daar doen we ook veel moeite voor, zamelen geld in voor extra onderzoek, ik ook. Maar vervolgens kunnen ze niet meer meedoen omdat ze opeens een risico zijn!
Op dit moment is er een krapte op de arbeidsmarkt: werkgevers hebben behoefte aan vakmensen, goed opgeleide medewerkers met kennis. Daarvan zitten er een heleboel in een uitkeringssituatie. Een lasser met jarenlange ervaring die kanker heeft gehad, maar volledig hersteld is, is nog steeds een goede lasser. Het is een gemiste kans, meneer Rutte! Waarom snapt de politiek niet dat een vereenvoudiging van het arbeidsrecht dé oplossing is? Als deze mensen aan het werk gaan, betekent dat toch ook lastenverlichting voor de sociale zekerheid? Het tekort zit op de bank en is buitenspel gezet door een wet die zijn oorsprong kent in de vorige eeuw.
Er zijn zoveel mensen die tegen mij gezegd hebben: ‘Corina, je kunt gewoon thuisblijven hè’. Eigenlijk word je continu gestimuleerd om aan de zijlijn te gaan staan. Alsof het beter voor me is als ik thuis achter de geraniums ga zitten. Dat gevoel van eigenwaarde, dat je meedoet, dat je een reden hebt om ’s morgens je bed uit te komen, daar kan geen geld tegenop. Bovendien draagt het terugkeren naar je werkzaamheden bij aan je herstel, daar zijn genoeg onderzoeken naar gedaan, ook hier bij IBN. Dan kun je misschien niet meer full time werken, maar wel een volwaardige bijdrage leveren aan het bedrijf.
Door het ontslagrecht aan te passen – bijvoorbeeld door een wederzijds opzegtermijn van een maand en als je ziek wordt na zes weken een vangnetregeling – is een werkgever eerder geneigd om het met iemand te proberen. Het tekort aan goed opgeleide vakmensen, die nu thuis op de bank zitten te verpieteren, is hiermee voor een groot deel opgelost. Bovendien zijn deze mensen vaak extra gemotiveerd, omdat ze weten wat het is om niet mee te kunnen doen…
Beste Mark, hoe sympathiek ik het ook vind dat je hebt gereageerd op mijn brief, het zet geen zoden aan de dijk. Als ik je nu beloof dat een gesprek met mij echt iets gaat opleveren, kan ik je dan verleiden om met mij een afspraak in te plannen?