Nederland nog beter maken voor iedereen, dat is het doel van het kabinet-Rutte III. Maar als het aan staatssecretaris Tamara van Ark ligt, verdienen toekomstige Participatiewet medewerkers nog minder dan het minimumloon. Mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, een hele kwetsbare groep, die er op achteruit gaan: hoe wil de staatssecretaris hiermee de nieuwe doelstellingen bereiken?
Mensen volwaardig werk bieden, ook als de aansluiting op de arbeidsmarkt wat minder vanzelfsprekend is, dat is waar we bij IBN elke dag mee bezig zijn. Ik merk dat men vaak denkt aan een bepaalde groep mensen als er wordt gesproken over een afstand tot de arbeidsmarkt. Maar jij en ik kunnen ook zomaar buitenspel komen staan.
Het is op deze plek al vaker gezegd: door de invoering van de Participatiewet hebben wij een andere rol gekregen. We hebben meer dan ooit de taak mensen verder te laten ontwikkelen. In dit nieuwe jaar 2018 gaan we hier ook uitgebreid op inzetten. Maar dat wil niet zeggen dat wij mensen aan het handje gaan meenemen. ‘Ga het maar gewoon doen’, zal het de komende tijd nog vaak klinken.
Iedereen kent de vroegere sociale werkvoorziening nog wel, een bedrijf waar mensen met een beperking aan de slag gingen omdat er in het bedrijfsleven geen mogelijkheden waren. Bij IBN hebben we hier jarenlang met veel succes onze eigen draai aan gegeven: we plaatsten onze medewerkers zo hoog mogelijk op de re-integratieladder. Met de invoering van de Participatiewet is de focus echter verschoven naar een meer inclusieve samenleving, waarin ons een hele andere rol wordt toebedeeld.
Werk moet lonen, dat is altijd het uitgangspunt geweest bij IBN. Een heel reëel uitgangspunt, als je het mij vraagt. Als ik echter het nieuwe regeerakkoord onder de loep neem, gaat die vlieger voor onze toekomstige Participatiewet medewerkers niet op. Door het instrument ‘loondispensatie’ wordt hun salaris namelijk minder dan het minimumloon. Hoezo heeft het regeerakkoord de titel ‘Vertrouwen in de toekomst’ gekregen?
Met geen enkele politieke partij kan ik me identificeren, terwijl er zoveel zijn. De politiek zou dichter naar de maatschappij komen, dat beloven ze ons elke keer weer, maar het gebeurt niet. Ik heb geen aansluiting met de politiek omdat de politiek geen aansluiting heeft met mij. Ze weten niet wat er speelt. Ik heb de ijdele hoop dat mijn brief aan Mark Rutte wat teweeg zal brengen.
Met de kerst in zicht zijn mijn gedachten bij onze nieuwe collega’s. Ondanks of dankzij de Participatiewet hebben we het afgelopen jaar vele mensen begeleid naar passend werk. Deze nieuwe medewerkers, die vaak jaren zonder werk zaten, kunnen hun familie tijdens het kerstdiner vol trots vertellen dat ze een nieuwe baan hebben. Dat vind ik fantastisch! Zij zijn echter niet de enigen naar wie mijn kerstgedachten uitgaan.
Die blije gezichten, ik vind het prachtig om te zien. Onze medewerkers zeggen dan wel dat het mooiste moment van de dag het tijdstip is waarop ze naar huis mogen, maar in de praktijk zie ik iets heel anders. Hun werk is hun leven, soms echt letterlijk. Zou jij hen dit leven willen afpakken?
Vadertje Staat heeft het goed met ons voor. We mogen allemaal participeren; in werk, in de maatschappij, in scholing. Zodat we allemaal in een hokje passen en daar ons bijbehorende steentje kunnen bijdragen. Mooi toch?!
De zomer gaat alweer over in de herfst, de vakantieperiode is achter de rug; altijd een mooi moment om even terug te blikken. We zijn inmiddels bijna twee jaar bezig met de uitvoering van de Participatiewet en het is meer ondanks dan dankzij deze nieuwe wet dat we in de eerste helft van het jaar de 150ste medewerker onder de Participatiewet in dienst hebben genomen.