In maart schreef ik een brief aan Mark Rutte over de modernisering van de arbeidsmarkt. Hij heeft in diezelfde maand nog gereageerd, maar omdat ik een tijdje uit de roulatie was vanwege een oogziekte, heb ik hier niet eerder over kunnen berichten. Meneer Rutte waardeert mijn betrokkenheid zeer, dat vind ik wel leuk. Maar eigenlijk heb ik daar niks aan…
Met geen enkele politieke partij kan ik me identificeren, terwijl er zoveel zijn. De politiek zou dichter naar de maatschappij komen, dat beloven ze ons elke keer weer, maar het gebeurt niet. Ik heb geen aansluiting met de politiek omdat de politiek geen aansluiting heeft met mij. Ze weten niet wat er speelt. Ik heb de ijdele hoop dat mijn brief aan Mark Rutte wat teweeg zal brengen.
Blue Monday, de derde maandag van het jaar: vorige week hoorde je er al van alles over in de media. Het blijkt volgens de Britse psycholoog Cliff Arnall de deprimerendste dag van het jaar te zijn. Voor mij is het echter elke maandag Blue Monday: vanaf mijn studietijd kamp ik al met de maandagochtend-blues. Ik heb me er al die jaren voor geschaamd, en doe dat eigenlijk nog steeds een beetje, maar kan er niks aan doen. Sinds kort weet ik dat ik niet de enige ben: 52% van de Nederlanders blijkt er last van te hebben!
In het voorjaar heb ik ook geschreven over pesten op de werkvloer. Het blijft me echter zo bezighouden dat ik het er weer over wil hebben. Ik krijg ook nog steeds reacties van mensen die gepest worden en daar echt onder lijden.
Door onderzoek is inmiddels wel bewezen dat de mens naast eten, drinken, beweging, rust en warmte ook een sterke behoefte heeft aan erkenning en waardering. De stelling ‘Iemand wordt niet gewaardeerd omdat hij goed is, iemand wordt goed omdat hij gewaardeerd wordt’ onderschrijf ik dan ook van harte. Door de mobiele telefoon komt respectvolle aandacht voor elkaar echter in het geding. Jammer, want het kan best anders.
Pesten op de werkvloer is een groot probleem. Wat voelde ik me naïef toen ik hoorde hóe groot. Kinderen pesten elkaar, maar volwassenen toch niet? En dan zo erg dat iemand tot wanhoop wordt gedreven. Leidinggevenden en collega’s die hun hoofd ervoor wegdraaien. En als er dan iets onomkeerbaars gebeurt, roept iedereen och en wee.
Vitale mensen presteren beter en herstellen een stuk sneller na ziekte. Het is daarom heel belangrijk dat werkgevers dit oppikken. Als je het dan hebt over duurzaam ondernemen, hoort vitaliteit van je medewerkers daar ook bij. En nee, alleen met het regelen van een sportschoolabonnementje ben je er niet. Want welke mensen maken daar gebruik van? Juist, degenen die al gemotiveerd zijn.
Jobcarving levert geld op. Zo niet, dan moet je er niet aan beginnen. Er zijn echter meer functies die ervoor in aanmerking komen dan je nu misschien denkt. Jobcarving is een typisch voorbeeld van ‘Iedereen winst’: voor de werkgever, de werknemer en voor degene die een afstand heeft tot de arbeidsmarkt.
Alle voorwaarden creëren voor je medewerkers om ze zo goed mogelijk te laten functioneren, is dat soft? Volgens mij is dat keihard zaken doen. Als je je realiseert dat gemiddeld 60% van je totale kosten bestaan uit personeelskosten, kun je niet anders dan zuinig zijn op je mensen. Doe je dat niet, dan getuigt dat van slecht ondernemerschap.
De Quotumwet is een stok achter de deur voor de Participatiewet en heeft als doel meer mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan het werk te helpen. Wat mij verbaast is de ophef die hierover wordt gemaakt. Alsof je geen kant op kunt met deze mensen! Maar weet je eigenlijk wel wie er allemaal onder de Participatiewet vallen? En realiseer je je dat je er op een dag zelf ook best eens toe kunt behoren?
