Met de kerst in zicht zijn mijn gedachten bij onze nieuwe collega’s. Ondanks of dankzij de Participatiewet hebben we het afgelopen jaar vele mensen begeleid naar passend werk. Deze nieuwe medewerkers, die vaak jaren zonder werk zaten, kunnen hun familie tijdens het kerstdiner vol trots vertellen dat ze een nieuwe baan hebben. Dat vind ik fantastisch! Zij zijn echter niet de enigen naar wie mijn kerstgedachten uitgaan.
In mijn blogartikel ‘Pak de tijdgeest, samen welteverstaan!’ heb ik toegelicht wat de plannen zijn van zeven grote organisaties in Veghel, die een bijzondere samenwerking zijn aangegaan. Na het nemen van een aantal hobbels hebben we de knoop doorgehakt: de eerste service vanuit het Dienstencentrum Veghel gaat begin 2017 live. Ik heb er hartstikke veel zin in!
Vadertje Staat heeft het goed met ons voor. We mogen allemaal participeren; in werk, in de maatschappij, in scholing. Zodat we allemaal in een hokje passen en daar ons bijbehorende steentje kunnen bijdragen. Mooi toch?!
Zoals je kunt lezen in het vorige blogartikel, gelooft mijn collega Wim van Wanrooij van IBN Productie erin dat robotisering van productiewerkzaamheden nieuwe werkgelegenheid oplevert. ‘Geef die robot een hug’ is dan ook zijn devies. Het is vast geen toeval dat ook binnen IBN Facilitair wordt nagedacht over robotisering, maar dan in de openbare ruimte; het sluit aan bij de huidige tijdgeest.
Om mensen te stimuleren na ontslag weer zo snel mogelijk aan het werk te gaan, is vorig jaar juli met de Wet werk en zekerheid (WWZ) de ontslagvergoeding omgezet naar een transitievergoeding. Deze is ervoor bedoeld om je kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. Het geld gaat naar de medewerker die hiermee in zichzelf kan investeren door bijvoorbeeld een opleiding te volgen, een coach in de arm te nemen of een re-integratiebureau in te schakelen.
Samen met mijn vrouw en een aantal vrienden loop ik richting het Malieveld in het centrum van Den Haag. We verheugen ons op het concert van Bruce Springsteen, een geweldige artiest, die er zekerste weten weer een memorabele avond van gaat maken (en dat deed hij ook!). Terwijl we daar zo lopen heb ik toch wat last van beroepsdeformatie. Het onkruid tiert hier welig tussen de trottoirtegels: zouden ze in Den Haag ook stoeien met het verbod op glyfosaat?
Zeven grote organisaties in Veghel zijn een bijzondere samenwerking aangegaan. Door het opzetten van een gezamenlijk dienstencentrum willen ze 555 nieuwe banen creëren voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Een jaar geleden is dit stoere, vooruitstrevende plan ontstaan. Het getuigt wat mij betreft van ondernemerschap, lef, innovatief denken en een warm sociaal hart. Ik vind het dan ook fantastisch dat ik van dit nieuwe samenwerkingsverband de stuwende kracht mag zijn.
Een veelbelovende sportzomer staat voor de deur: tachtig dagen lang volop genieten van voetbal (helaas zonder Oranje), wielrennen en natuurlijk de Olympische Zomerspelen. De passie van de sporters, trainers en supporters, de legendarische momenten: ze kluisteren ons aan de buis, al dan niet uitgedost in de meest creatieve oranje outfits. Zo steunen wij onze Nederlandse helden, die hun sportieve lat hoog leggen en tot het uiterste gaan: we zijn trots op ze! Dat is zo gek nog niet, toch?
Volgens de Van Dale is de betekenis van innovatie ‘invoering van een nieuwigheid’. Dit klinkt voor mij als iets incidenteels: je voert een nieuwigheid in, als de mogelijkheid zich voordoet. In onze snel veranderende wereld is innovatie echter bittere noodzaak. Als bedrijf ben je constant bezig met verbeteren en vernieuwen. En daar moet je dan ook nog snel beslissingen over kunnen nemen, want wat vandaag geldt kan morgen weer anders zijn.
Bosgrond kan heel droog zijn, vooral tijdens een droog voorjaar. Het probleem doet zich dan vaak voor dat nieuw aangeplante bomen en struiken niet goed aangroeien. Bosgroep Zuid Nederland heeft ons daarom gevraagd mee te denken over een experiment dat bestaat uit het testen van verschillende soorten bemesting in de bossen van een groot aantal gemeenten in Noordoost-Brabant. Wij hebben deze uitdaging natuurlijk met beide handen aangepakt!
Steeds meer ondernemers maken zich zorgen over de vitaliteit van hun medewerkers. Want de wereld verandert snel, en of je nou wil of niet, je moet meedraaien in die mallemolen. Zaken doen is met name een kwestie van een race tegen de klok binnen een digitale wereld. Persoonlijk contact is schaars.
‘Stilstand is achteruitgang.’ En nog zo een: ‘Regeren is vooruitzien.’ Oude wijsheden, denk je misschien. Maar ze zijn actueler dan ooit! Want waarom gaan er zoveel grote, bekende bedrijven – vaak met een jarenlange historie – nu ineens allemaal failliet? Hebben wijlen Imtech, Schoenenreus, EMI en V&D deze wijsheden wellicht met een korreltje zout genomen?
Leerwerkplekken, ze zijn vooral voor iedereen die met z’n handen aan de slag wil van cruciaal belang. Mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt richten zich vaak op praktische vakken, dus wij hebben er een heleboel ervaring mee. En weten daarom als geen ander hoe belangrijk het is dat het bedrijfsleven leerwerkplekken ter beschikking stelt om het vakmanschap over te dragen. Heb jij daar weleens over nagedacht?
Je hebt er vast wel over gehoord: mobiliteitsbonussen, no-riskpolissen, loonkostensubsidies… alles wordt uit de kast gehaald om werkgevers te verleiden mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een werkplek te bieden. Maar is het wel allemaal zo aantrekkelijk als wordt geschetst?
Provinciaal Landschap De Maashorst is een verrassend natuurgebied, omgeven door de gemeenten Bernheze, Uden, Landerd en Oss. Ben je er weleens geweest, dan zul je het met me eens zijn dat er alles aan gedaan moet worden om dit prachtige natuur- en cultuurlandschap zo goed mogelijk te onderhouden. Bij IBN voegen we de daad bij het woord. Doe jij dat ook?
Hoe kan het dat zo’n honderd mensen in onze regio zich hebben aangemeld voor een keuring bij het UWV en slechts één persoon is opgenomen in het doelgroepenregister? Het zal toch niet zo zijn dat we aanvragen vanuit het bedrijfsleven niet kunnen honoreren en we dus niet aan het sociaal akkoord kunnen voldoen? En dat werkgevers worden afgeschrikt door de strenge definities waaraan mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt moeten voldoen voor de garantiebanen?
Bij elke aanbesteding kun je klagen over die lastige Social Return-verplichtingen waar je steeds weer aan moet voldoen. En elke keer weer kun je er met z’n allen heel veel energie insteken en het wiel opnieuw uitvinden. Of je pakt die koe voor eens en altijd bij de horens en zorgt voor een structurele, duurzame oplossing, waarbij je zelf de regie in handen hebt.
‘Daar staat er weer een te leunen.’ Als mij dit soort opmerkingen ter ore komt, gaan al mijn haren overeind staan. Mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt die werken, moeten misschien wel meer energie stoppen in hun werkzaamheden dan jij en ik. En ja, dan moeten ze zichzelf tussentijds soms even opladen en een extra rustmoment nemen.
Wil je als ondernemer in de nieuwe werkelijkheid overleven, dan moet je zaken slimmer aanpakken en jezelf focussen op je corebusiness. Klinkt logisch, hoor ik je denken. Maar hoe doe je dat in de praktijk? Mijn devies: zorg ervoor dat specialisten binnen je organisatie niet afgeleid worden door bijzaken en laat ze zoveel mogelijk tijd besteden aan hun expertise.
‘Ieder z’n vak’, roep ik weleens als ik bij een borrel geïntrigeerd raak door de snelle een-tweetjes die ondernemers maken bij het bespreken van nieuwe politieke wendingen, dreigende belastingmaatregelen, sectorale quota en wat allemaal nog meer over ons ondernemend land wordt uitgestort. Ondernemers reageren alert, zijn wendbaar en kiezen nieuwe koersen. De medewerkers moeten volgen, in hetzelfde tempo graag!
