Waar dit over gaat? Over de veiligheid van data. En nee, ik geloof niet dat jij die in jouw organisatie goed op orde hebt. Of ben jij een van die zeldzame ondernemers die de 3-2-1 backup-regel op alle niveaus heeft doorgevoerd, zodat aan de hoogste veiligheidseisen is voldaan? Een grote kans van niet…
Jobcarving levert geld op. Zo niet, dan moet je er niet aan beginnen. Er zijn echter meer functies die ervoor in aanmerking komen dan je nu misschien denkt. Jobcarving is een typisch voorbeeld van ‘Iedereen winst’: voor de werkgever, de werknemer en voor degene die een afstand heeft tot de arbeidsmarkt.
Wat zou de wereld mooi zijn als je in jouw organisatie vaste kosten flexibel kunt maken en snel kunt inspelen op de veranderende vraag van de klant. En daarbij geen nee hoeft te verkopen bij een grote order, concurrerend kunt zijn in de markt en ‘made in Holland’ op je product kunt zetten. En dit alles ook nog eens op een maatschappelijk verantwoorde manier. Is dit een droom? Wellicht is het een werkelijkheid die bij jou om de hoek ligt.
Ja jij! Of zijn er al zoveel mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan het werk in je organisatie dat er echt geen mogelijkheden meer zijn? Dan heb ik niks gezegd en kun je achterover leunen. Voor alle anderen zou dit weleens een heel interessant verhaal kunnen zijn. Een verhaal over het bundelen van krachten, mensen met elkaar verbinden en nieuwe kansen creëren.
Bij elke aanbesteding kun je klagen over die lastige Social Return-verplichtingen waar je steeds weer aan moet voldoen. En elke keer weer kun je er met z’n allen heel veel energie insteken en het wiel opnieuw uitvinden. Of je pakt die koe voor eens en altijd bij de horens en zorgt voor een structurele, duurzame oplossing, waarbij je zelf de regie in handen hebt.
Alle voorwaarden creëren voor je medewerkers om ze zo goed mogelijk te laten functioneren, is dat soft? Volgens mij is dat keihard zaken doen. Als je je realiseert dat gemiddeld 60% van je totale kosten bestaan uit personeelskosten, kun je niet anders dan zuinig zijn op je mensen. Doe je dat niet, dan getuigt dat van slecht ondernemerschap.
Het IBN Vergadercentrum is gevestigd op het hoofdkantoor in Uden. Een 4-hamerlocatie, met zeer betrokken medewerkers die erop gefocust zijn om het de klanten en hun relaties zo goed mogelijk naar de zin te maken. Iedereen die het zelf ervaren heeft, beaamt het: als bezoeker word je hier straal verwend. Maar wij als medewerkers ook, en daardoor zijn we verpest en bedorven!
‘Daar staat er weer een te leunen.’ Als mij dit soort opmerkingen ter ore komt, gaan al mijn haren overeind staan. Mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt die werken, moeten misschien wel meer energie stoppen in hun werkzaamheden dan jij en ik. En ja, dan moeten ze zichzelf tussentijds soms even opladen en een extra rustmoment nemen.
IBN is een officiële Social Enterprise: wij leveren producten en diensten en hebben een verdienmodel. Geld verdienen is echter niet ons hoofddoel maar een middel om maatschappelijke impact te creëren, namelijk mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt integreren in de samenleving door middel van werk. We vragen ons echter steeds vaker af hoe groot die afstand eigenlijk nog is…
Alle bedrijven en organisaties hebben een bewaarplicht voor archiefbescheiden. Al enige jaren maakt de archiefregeling het mogelijk documenten te digitaliseren en het digitale bestand leidend te maken, waardoor papieren documenten vernietigd kunnen worden. De belastingdienst staat dit toe, mits hiervoor toestemming wordt gevraagd en verleend. Het behandelen van de verzoeken en het verlenen van die toestemming blijkt echter per regio verschillend… dat is op z’n minst vreemd, toch?
Begin juni bezocht ik, Harm van Zutphen, een training, waar bij aanvang werd gevraagd anderen te vertellen over wat je enthousiast maakt. Waar je echt blij van wordt. Mijn hele leven ben ik al in de ban van voetbal. Ik stond dus al snel te praten over slapeloze nachten voorafgaand aan een bezoek aan een (internationale) voetbaltempel. Ik ben niet kieskeurig. Een aftands stadionnetje in de tweede divisie van België komt ook in aanmerking voor dat predicaat.
Wil je als ondernemer in de nieuwe werkelijkheid overleven, dan moet je zaken slimmer aanpakken en jezelf focussen op je corebusiness. Klinkt logisch, hoor ik je denken. Maar hoe doe je dat in de praktijk? Mijn devies: zorg ervoor dat specialisten binnen je organisatie niet afgeleid worden door bijzaken en laat ze zoveel mogelijk tijd besteden aan hun expertise.
‘Ieder z’n vak’, roep ik weleens als ik bij een borrel geïntrigeerd raak door de snelle een-tweetjes die ondernemers maken bij het bespreken van nieuwe politieke wendingen, dreigende belastingmaatregelen, sectorale quota en wat allemaal nog meer over ons ondernemend land wordt uitgestort. Ondernemers reageren alert, zijn wendbaar en kiezen nieuwe koersen. De medewerkers moeten volgen, in hetzelfde tempo graag!
The Duke in Nistelrode, voorheen bekend als Company Club De Hooge Vorssel, heeft haar golfbaan uitgebreid. Voor elke hectare uitbreiding op bos- of akkerbouwgrond moest de natuur voor twee hectare gecompenseerd worden, volgens provinciaal en gemeentelijk beleid. In een straal van tien kilometer rondom de golfbaan zijn percelen aangekocht, waar een nieuw natuurgebied is ontwikkeld. De dieren hebben hier een fijne nieuwe plek gekregen, waar ze op hun eigen manier kunnen netwerken.
Op mijn ontdekkingstocht binnen IBN vallen me prachtige dingen op. Hoe mensen verbonden zijn met hun werk bijvoorbeeld, en hoe tevreden en gelukkig ze zijn met de handelingen die ze soms al jaren uitvoeren. Hoe ze de meest technische hoogstandjes in elkaar zetten, doordat we de processen volledig ontrafelen. Het wordt tijd dat we het bedrijfsleven duidelijk maken hoe aantrekkelijk wij wel niet zijn en assemblagewerkzaamheden uit China terug gaan halen naar Nederland!
Vraag een groepje mensen met ogen dicht het noorden aan te wijzen, en ze wijzen allemaal een andere kant op. Gaan ze daarna op pad, dan komt driekwart niet uit in het noorden. Een metafoor voor veel organisaties waar medewerkers hun stinkende best doen, maar allemaal een andere kant opgaan. Dat kan echter ook anders.
Door gastblogger Peter van Houtum, financieel directeur Gebr. Janssen
Hoe ik denk over sociaal ondernemen? Daar heb ik een hele duidelijke mening over. We leven allemaal in dezelfde maatschappij. Als elke ondernemer z’n steentje bijdraagt, krijgen mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt ook een kans. Ze verzetten hartstikke goed werk, dus waarom zou je het niet doen? Sociaal ondernemen is voor ons heel vanzelfsprekend. Dat heeft inmiddels een PSO-certificaat opgeleverd, waar we zeker ons voordeel mee doen.
Wat schoonmaak en hospitality met elkaar te maken hebben? Daar hoef ik niet geheimzinnig over te doen: gastvrij zijn is onze manier om onderscheidend vermogen te bieden. Iedereen kan een doekje over een tafel halen. Hoe schoonmaakmedewerkers zich in een gebouw bewegen en zich opstellen tegenover klanten en hun relaties, daar kun je wel het verschil mee maken.
De Quotumwet is een stok achter de deur voor de Participatiewet en heeft als doel meer mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan het werk te helpen. Wat mij verbaast is de ophef die hierover wordt gemaakt. Alsof je geen kant op kunt met deze mensen! Maar weet je eigenlijk wel wie er allemaal onder de Participatiewet vallen? En realiseer je je dat je er op een dag zelf ook best eens toe kunt behoren?
Als kersverse directeur van IBN Productie heb ik mijn oren en ogen wagenwijd openstaan: ik wil de IBN-organisatie zo snel en goed mogelijk leren kennen, en natuurlijk ook de klanten en overige relaties. Wat me opvalt is dat sommige bedrijven terughoudend zijn om bekendheid te geven aan het feit dat hun producten worden gemaakt door mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Daar snap ik helemaal niks van!
