Iedereen pikt graag een graantje mee van de snelheid van de maatschappij, zoals de voordelen van social media. Op het werk daarentegen, willen we het liefst dat alles hetzelfde blijft. Ik vraag me af hoe dat komt. Mensen zijn wars van verandering, dat weten we inmiddels. Maar als je ziet wat er om je heen allemaal gebeurt, dan kun je op het werk toch niet je kop in het zand blijven steken?
Lees meer
De laatste tijd krijg ik steeds vaker de vraag van bedrijven om eens mee te denken over bepaalde uitdagingen waar ze voor staan. Ondernemers zijn het liefst bezig met hun vak, hun core business, want daar ligt hun kracht. Bepaalde andere zaken blijven daardoor liggen, maar moeten toch een keer aangepakt worden. Door creatief te denken kom je tot verrassende oplossingen.
Een netwerk opbouwen en onderhouden is belangrijk voor goed zaken doen en om te kunnen groeien. In dat netwerk ambassadeurs vinden, gaat nog een stapje verder. Maar dat stapje verder is cruciaal, vooral voor een organisatie als IBN. We strijden al jaren tegen vooroordelen over onze medewerkers. Je ambassadeurs weten hoe het werkelijk zit en verspreiden de juiste boodschap.
Al 20 jaar laten we zien dat we een echt bedrijf zijn. Vooral de laatste jaren merken we dat we steeds meer ondernemer onder de ondernemers worden. Dat gaat op zich dus best goed. Maar als het puntje bij paaltje komt, hebben we toch te maken met het imago dat medewerkers met een afstand tot de arbeidsmarkt kwalitatief minder werk zouden leveren. Terwijl wij dagelijks het tegendeel bewijzen!
Op 1 januari 2015 treedt de nieuwe Participatiewet in werking. Het doel van deze nieuwe wet is meer mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan het werk helpen. In het sociaal akkoord is afgesproken om voor 2026 125.000 extra arbeidsplaatsen te creëren. Ik merk in de praktijk dat veel ondernemers opzien tegen de nieuwe wet- en regelgeving.
In mijn blogartikel van 4 juni jl. over het Expertisecentrum Social Return, heb ik al gesproken over het feit dat steeds meer organisaties op zoek zijn naar een invulling van Social Return. Dat komt onder andere doordat ondernemers steeds meer verplicht worden mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt in te zetten. Deze eis wordt veelal via aanbestedingen opgelegd.
Heb jij op kantoor nog een postvakje? En loopt er dagelijks nog iemand met een karretje rond om de post te bezorgen en op te halen? Hoewel dit bij veel bedrijven nog voorkomt, is het eigenlijk niet meer van deze tijd. Inkomende post en facturen worden steeds vaker gedigitaliseerd, waardoor analoge poststromen snel afnemen. Daar ligt voor mij de toekomst. Het is een efficiënte manier van werken, die veel kosten kan besparen.
Er wordt al een aantal jaren over gesproken: de Participatiewet. Sinds 1 juli is de wet definitief geworden en per 1 januari 2015 wordt de wet van kracht. Voor mensen met fysieke, psychische of sociale beperkingen is het vaak moeilijk zelf een plekje te veroveren op de arbeidsmarkt. Nu bestaan er nog drie regelingen die beogen deze mensen aan het werk te helpen de Wet sociale werkvoorziening (Wsw), Wet werk en bijstand (WWB) en de Wajong (voor jonggehandicapten). Met de nieuwe Participatiewet worden deze samengevoegd
Integraal werken wil zeggen dat al het onderhoud in een wijk, van gevel tot gevel, door een partij wordt verricht. Er komt dus niet een aannemer speciaal voor het gras, een voor de verharding, weer een ander voor het plantsoen en een vierde voor de kolken of bomen. Bij integraal werken worden alle onderhoudswerkzaamheden door slechts een aannemer uitgevoerd, waardoor de klant ook maar een contactpersoon heeft.
IBN bestaat twintig jaar! Als je terugkijkt naar de beginjaren, dan is er veel veranderd; de tijd van de sociale werkplaats ligt ver achter ons. De IBN-medewerkers maken ondertussen deel uit van het reguliere arbeidsproces en verrichten minimaal 15% loonvormende arbeid. Door de jaren heen is IBN uitgegroeid van een SW-bedrijf tot een echte Social Enterprise.
Binnen IBN gaan we uit van drie kernwaarden: klantgerichtheid, het beste uit mensen halen en resultaatgerichtheid. Als je mij vraagt welke van deze drie het belangrijkst is, zeg ik, niet een. Ze zijn alle drie even belangrijk. Zoals vaak het geval, gaat het om de juiste balans. Die balans bewaren zie ik dan ook als een van mijn grootste uitdagingen.